یاسر، پسربچه‌ای ۱۰ ساله از حاشیه‌ی زاهدان بود. از همان نوزادی، یک پایش رشد طبیعی نداشت. استخوان رانش کوتاه‌تر از حد معمول بود و پای دیگرش انحراف شدیدی داشت. او نمی‌توانست درست راه برود، نمی‌توانست بدود، نمی‌توانست مثل بقیه بچه‌ها بازی کند.
کفش خریدن برای یاسر همیشه دردناک بود، چون هیچ‌وقت دو لنگه‌ی کفشش مثل هم نبود.
اما آنچه بیشتر از همه اذیتش می‌کرد، نگاه بچه‌های مدرسه بود. بعضی‌ها به او می‌خندیدند، بعضی دیگر کنارش نمی‌نشستند. بااین‌حال، یاسر دل بزرگی داشت و همیشه لبخند می‌زد.
پدرش راننده‌ی وانت بود و با درآمد روزمزد فقط می‌توانست نان شب خانواده را فراهم کند. درمان یاسر با آن همه هزینه، یک آرزوی دور بود… تا روزی که یکی از معلم‌های مدرسه‌اش نام “زنجیره امید” را به خانواده‌اش معرفی کرد.
یاسر بعد از بررسی اولیه در یکی از بیمارستان‌های همکار مؤسسه زنجیره امید پذیرش شد. پرونده‌اش تأیید شد و بعد از چند ماه، تیم ارتوپدی ایرانی-فرانسوی جراحی پیچیده‌ای روی پایش انجام دادند. بعد از عمل، جلسات فیزیوتراپی، و با پای مصنوعی ویژه، یاسر توانست دوباره بایستد… این‌بار محکم‌تر از همیشه.
چند هفته بعد از جراحی، یاسر برای اولین بار در زندگی‌اش بدون کمک دیگران راه رفت.
وقتی مادرش این لحظه را دید، اشک شوقش بند نمی‌آمد:
«همیشه می‌گفتم خدا خودش راهی نشون می‌ده… زنجیره امید شد اون راه.»
امروز یاسر با افتخار کفش‌هایش را خودش می‌پوشد. می‌دود، فوتبال بازی می‌کند، و می‌گوید:
«من می‌خوام فوتبالیست شم. اونایی که یه زمانی گفتن نمی‌تونی، بیان تماشا کنن!»